Nie krytykuj tej wiosny Agnieszko bo to nasza pierwsza- napisał Przybora do Osieckiej.

Drobisz do Szcześniakowej powiedziałby raczej coś w stylu Nie drzyj się kochanie, przecież jest pięknie a chemia między nami napierdala.

Nie pozostaje mi nic innego jak się zamknąć i przyznać, że miałby absolutną rację.

Jestem psychoaktywna. Podsumowanie mnie tym przymiotnikiem i to był strzał w dziesiątkę.  Znaczy to tyle, że w zależności od okoliczności jestem niewolnicą własnego cyklu miesiączkowego, tabletek, pogody, kaca. Wyczuwam bardzo dotkliwie każde, najdrobniejsze odchylenie od normy na wykresie, jak sprzęt AGD, który rozgrzewa się i rumieni gdy wkładasz w niego wtyczkę.

Zatem publicznie apeluję: bądź ponad moimi fochami, irracjonalnymi wiskami i odlotami. Tak jak jesteś teraz. Nie daj się wciągnąć w tę trąbę powietrzną, którą tworzę dookoła. Pod maską agresora permanentnie uśmiecha się we mnie małe dziecko wciąż niedowierzające jaki wspaniały prezent dostało pod choinkę. Ani mi się śni rozklejać te klocki Lego, 
z których zbudowałeś moją beztroskę.

Przepraszam za godny pogardy związkocentryzm. Przez ostatnie tygodnie ta infantylna dziewczynka darła we mnie mordę tak głośno, że muszę w końcu dopuścić ją do głosu.

Miałam ostatnio okazję teleportować się do czasów gdy wszystkich najbliższych miałam tu, na Podlasiu. Zadziwiające, że im więcej się zmienia tym ten nasz basic okazuje się mocniejszy. W, wtargnąwszy wczoraj przypadkiem na finał babskiego wieczorku stwierdził, że my cztery jesteśmy jak sekta. Traktuję to jako komplement. 

Bez pachniał dziś tak intensywnie gdy wracałam z pracy, że chyba się naćpałam. Bo miałam myśl niepodobną do mnie zupełnie. Pierwszy raz w życiu w moje urodziny mam tylko jedno życzenie: żeby nic, ale to nic, oprócz drobiazgów nie miało czelności się zmieniać!
I błagam niech S zawsze nazywa mnie Pankówą! I niech nie spełni się to czego mi życzył: gromady małych panków. Wystarczy mi jedno upośledzone dziecko, które mam w głowie.


POLECAM! Emejzin!